Een zwarte pagina, niet enkel letterlijk. Om meer dan één reden.
Maart 2020, een tweede provinciale voorronde, voor velen een wedstrijd zoals een andere, maar niet voor mijn dochter. Dit was een kwalificatiewedstrijd voor het WK dat later dat jaar op de planning stond in Genève. Extra stress dus. Haar team turnde prachtige oefeningen met bijzonder mooie scores. Met een eerste plaats was ze meteen ook zeker van die selectie voor de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Gezien haar leeftijd, de laatste mogelijkheid om te stralen op het allerhoogste niveau (voor de buitenstaander: vanaf de hoogste leeftijds- en moeilijkheidscategorie, de seniores, worden enkel formaties uit de topsportwerking geselecteerd en komen clubteams niet meer in aanmerking).
Enkele dagen later maakt de euforie plaats voor de bittere realiteit, de intrede van COVID-19 zet alles op pauze. De toekomst is plots onzeker en al heel snel wordt het duidelijk dat dit WK er (voor haar) nooit meer zal komen.
Fast forward naar juli 2021: een uitgesteld WK zonder publiek. Ik heb een accreditatie verkregen als fotograaf en besluit om samen met mijn dochter af te reizen naar Zwitserland. Een beetje symbolisch, want dit was een wedstrijd waar ze eigenlijk op de vloer had moeten staan. Maar we zijn er nu eerst en vooral om foto’s te maken en verder te werken aan mijn #AcrobARTics project.
Het WK zelf is geen hoogvlieger. De nasleep van COVID-19 is duidelijk zichtbaar, maar dat maakt voor de fotoreeksen uiteindelijk weinig verschil. Met gemengde gevoelens reizen we terug naar België… en dan slaat het noodlot opnieuw toe.
Bij een tussenstop langs de snelweg besluiten we nog iets te eten. Wanneer we opnieuw willen vertrekken blijkt de koffer van de wagen, met al het fotomateriaal en de reisbagage, zo goed als leeg! We begrijpen er niets van, want er zijn geen sporen van een inbraak… Hoe kon dit gebeuren? Ik zit in zak en as, niet enkel om het verloren materiaal waar ik zo zwaar in geïnvesteerd had de afgelopen jaren, maar meer nog om alle beelden, al het werk uit Genève, allemaal verloren…
Het enige wat nog rest… een aantal lage resolutie beelden die ik had gedeeld op sociale media en zo kon recupereren.
Hoe moest het nu verder… Heel eerlijk? Heel even sloeg de twijfel toe! Maar veel tijd kreeg die uiteindelijk niet… Ik kreeg zoveel steun van familie, vrienden en de “acro community” dat ik de pagina kon omdraaien en een nieuw hoofdstuk kon beginnen.
